W świecie boksu wielu zawodników rościło sobie prawo do tytułu najlepszego wszech czasów. Floyd Mayweather czy Mike Tyson mogą być uznawani za najlepszych w swoim pokoleniu, ale jedna postać wciąż jest wymieniana jako bokserski GOAT (Greatest Of All Time) – Muhammad Ali. Zdobywca złotego medalu olimpijskiego w 1960 roku i mistrz świata wagi ciężkiej w wieku zaledwie 22 lat, „The People’s Champion” ma miejsce w historii, którego mało kto może dorównać. Co ciekawe, gdy poproszono go o wskazanie najlepszych pięściarzy w historii, Ali wskazał czterech wielkich bokserów, ale siebie na tej liście nie umieścił.
W skrócie:
- Muhammad Ali wskazał czterech najlepszych pięściarzy wszech czasów: Jacka Johnsona, Jacka Dempseya, Sugar Raya Robinsona i Joe Louisa
- Mimo powszechnego uznania dla własnych osiągnięć, Ali odmówił umieszczenia siebie w tym zestawieniu
- Sugar Ray Robinson otrzymał od Aliego najwyższe pochwały jako najlepszy bokser „pound for pound” w historii tego sportu
Jack Johnson – pierwszy czarnoskóry mistrz świata
Jack Johnson to jedna z najbardziej wpływowych postaci w historii boksu. Jako pierwszy czarnoskóry zawodnik zdobył mistrzostwo świata wagi ciężkiej, a jego walka z Jamesem J. Jeffriesem w 1910 roku przeszła do historii jako „walka stulecia”. Zwycięstwo Johnsona nad białym Jeffriesem wywołało zamieszki rasowe w całych Stanach Zjednoczonych, co pokazuje, jak wielki wpływ miał ten pięściarz na społeczeństwo.
Ali szczególnie podkreślał niezwykłą pewność siebie Johnsona, zwłaszcza w obliczu zagrożeń przemocy na tle rasowym. W wywiadzie Muhammad Ali zauważył, że choć jego samego opisywano jako odważnego i aroganckiego, to jednak nic nie mogło się równać z pewnością siebie, jaką prezentował Johnson w czasach, gdy czarnoskórzy zawodnicy stawali w obliczu nie tylko sportowej rywalizacji, ale także rasizmu i dyskryminacji.
Warto przytoczyć słowa Johna L. Sullivana, który po walce Johnsona z Jeffriesem powiedział:
„Walka stulecia dobiegła końca i czarnoskóry mężczyzna jest niekwestionowanym mistrzem świata. Była to słaba walka, jeśli chodzi o walki, ten mniej niż 15-rundowy pojedynek między Jamesem J. Jeffriesem a Jackiem Johnsonem. Rzadko zdarzało się mistrzostwo tak jednostronne. Cała reklamowana kondycja Jeffriesa nie znaczyła nic. Nie był w grze od pierwszego gongu do ostatniego. Jakże przebiegły, potężny, sprytny lewy sierp (Johnson) posiada. Jest jednym z najbardziej przebiegłych, najbardziej sprytnych bokserów, jacy kiedykolwiek weszli do ringu.”
Jack Dempsey – The Manassa Mauler
Nazwany „The Manassa Mauler”, Jack Dempsey, urodzony w Kolorado, był mistrzem świata wagi ciężkiej przez całe siedem lat, panując na szczycie między 1919 a 1927 rokiem. Sklasyfikowany na szóstym miejscu na liście najlepszych pięściarzy wagi ciężkiej w historii według magazynu The Ring, Dempsey został uhonorowany miejscem w Galerii Sław po błyskotliwej karierze, w której wygrał 68 z 83 walk.
Być może jego najbardziej imponujący rok przypadł na 1918, kiedy to stoczył 17 pojedynków, osiągając bilans 15-1 i jedną walkę bez werdyktu. Latem 1919 roku Dempsey zmierzył się z Jessem Willardem w walce o tytuł mistrza świata, mimo że był niższy o prawie 13 centymetrów i lżejszy o ponad 23 kilogramy. Jednak Dempsey zdołał powalić przeciwnika siedem razy tylko w pierwszej rundzie, torując sobie drogę do dominującego zwycięstwa.
Sam Ali powiedział o nim: „Jestem astronautą boksu. Joe Louis i Dempsey byli tylko pilotami odrzutowców. Ja jestem w świecie samym dla siebie.”
Ta wypowiedź, choć może brzmieć jako przejaw typowej dla Aliego pewności siebie, pokazuje też uznanie dla miejsca Dempseya w historii boksu jako jednego z pionierów, który ustanowił standardy dla przyszłych pokoleń.
BETBUILDER CHALLENGE
Graj BetBuildera przez 11 dni z rzędu i zgarnij część z puli aż 250 000 PLN! Na dobry początek z kodem „BETONLINE” odbierz od STS:
– Zakład bez ryzyka do 100 PLN
– Bonus do 600 PLN za wpłaty
– 60 PLN za wykonanie pierwszych zadań
Sugar Ray Robinson – definicja doskonałości bokserskiej
Walker Smith Jr., szerzej znany w świecie boksu jako Sugar Ray Robinson, może rościć sobie prawo do miana jednego z najlepszych wszech czasów. Dominujący amator, który według niektórych źródeł nie przegrał żadnej z 85 walk na tym poziomie, Robinson przeszedł na zawodowstwo w 1940 roku. Od 1943 do 1951 roku osiągnął niewiarygodną serię 91 walk bez porażki, co stanowi szósty najdłuższy taki wynik w historii profesjonalnego boksu.
Były mistrz świata wagi półśredniej i średniej, Robinson został dwukrotnie nazwany bokserem roku – raz w 1942, a następnie w 1951 roku. Ali był niezwykle szczodry w pochwałach i podziwie dla Robinsona, bez wahania nazywając go najlepszym pięściarzem „pound for pound” w historii boksu.
„Dla mnie, w jego czasach, a nawet dzisiaj, gdy mówią 'Sugar’ Ray Robinson był najlepszym pięściarzem pound for pound, oznacza to, że gdybym wyobraził sobie, że był on zawodnikiem wagi ciężkiej walczącym tym samym stylem, byłby najlepszy” – powiedział Ali. „Musiałbym przyznać, musiałbym powiedzieć tak, Robinson jest najlepszy wszech czasów. Mam filmy z jego walk, oglądałem je wtedy, wy je macie. Ten człowiek był piękny. Timing, szybkość, refleks, rytm, jego ciało. Wszystko było piękne.”
Ta pochwała z ust Aliego, który sam często określał siebie mianem „najlepszego”, pokazuje, jak wielkim szacunkiem darzył Robinsona i jak wysoko oceniał jego umiejętności bokserskie.
Joe Louis – The Brown Bomber
Zanim pojawił się Muhammad Ali, wielu uważało Joe Louisa za najlepszego pięściarza wagi ciężkiej wszech czasów, bez żadnych wątpliwości. Nazywany „The Brown Bomber”, Louis niepodzielnie panował na szczycie dywizji wagi ciężkiej przez 12 lat, od 1937 do czasowego przejścia na emeryturę w 1949 roku. W sumie z powodzeniem obronił swój tytuł mistrzowski 25 razy z rzędu – najwięcej w jakiejkolwiek kategorii wagowej, a także posiada rekord najdłuższego pojedynczego panowania jako mistrz dla każdego boksera w historii.
„Zwykłem drażnić Joe Louisa, przypominając mu, że jestem najlepszy wszech czasów. Ale Joe Louis był najlepszym pięściarzem wagi ciężkiej w historii” – powiedział Muhammad Ali.
Wpływ Louisa na świat boksu wykraczał poza sam sport, stając się bohaterem narodowym w Stanach Zjednoczonych jako Afroamerykanin. Jego rewanż z niemieckim bokserem Maxem Schmelingiem w 1938 roku sprawił, że Louis stał się punktem centralnym nastrojów antynazistowskich przed II wojną światową.
Warto zaznaczyć, że gdy zapytano Aliego, gdzie umieściłby siebie w tym rankingu, po prostu odpowiedział, że nie chciałby tego robić. Jest to fascynujący aspekt osobowości człowieka, który publicznie często nazywał siebie „najlepszym”, ale w tym kontekście wolał pozostawić ocenę innym, pokazując szacunek dla historii boksu i jego wielkich postaci.
